Land

پاڻهي پيئي سُئي سڳي کي سوريندي، ڳالهه پڌري پٽ ٿي پوندي، “هون” وڃ ۽ ور، کن مان پل نه ٿئي. هو به حڪم سڻندي واھ مينھن ٿي ويو ڪچڙي منجهند ٽاڻو ھو، ڪمري ۾ وڇايل کٽ، جنهن جا پاوا رڱيل ھئا، ويٺي سرڪاري ڪاغذ اُٿلايائين، ماڻس به موڙو سوري اچي ڀر ۾ ويهي رهيس. ابا ھيڪي ڳالھه ڪئيان جي ڇڙٻين نه ته؟