online sindhi magazine

شاعرينئون

شاعري

ڪاش دل جي، گام جون سرگوشيون،
پاڻ ماڻيون، شام جون سرگوشيون.
تنهنجي هوندي، ڪيئن چاهيندا پرين،
پياس ۾ چپ، جام جون سرگوشيون.
سانتِ جي خوشبُو، اکين ۾ آھ دل،
ديس ۾ هڪ نام جون سرگوشيون.
ڪُوڪ ڪويل ۾، ڪنائي ٿي هوا،
گُل مُهر جي، لام جون سرگوشيون.
سِرِڪِيون ٿي، ساھ جي گُلدان ۾،
مهڪ ڪنهن، بينام جون سرگوشيون.
محل جي بُنياد ۾، آهِنِ دٻيل،

Read More
بلاگنئون

ڊائري جا ورق

ساجن لنڊن ۾ آهي، ياد به ايندو آهي. اڪثر ڳالهائيندا رهندا آهيون، پر جڏهن کان مون کي دل جي بيماري کانپوءِ، وري ٻيا عارضا ٿيا آهن، گردن ۽ نرن جا. تن کي به اچي مهينو کن ٿيو آهي، فائدو نه آهي. ائين ٿو لڳي ته هاڻ زندگي جي پڇاڙي اچي ٿي آهي. بيمارين اچي ورتو آهي. ٻي ته ڪا تمنا نه آهي، پر ساجن ياد ايندو آهي. سارنگ، منهنجي علاج ۽ خذمت ۾ لڳل آهي، علاج به مهانگو آهي، پر سارنگ دل سان خدمت ڪري رهيو آهي.

Read More
ڪهاڻيوننئون

ڪهاڻي: ڪول جو چڪ

ڪار ھن ايندي ئي ڪاوڙ ۾ دڙڪو ڏيندي چيو ته ڪاٿي ھئين معتبر سڄو ڏينهن عيد مبارڪ به ڪونه چئي اٿي ڇو؟
چيم پرائيويٽ ڊيوٽي آھي مصروف ھئس آفيسر تمام ڏنگو ماڻھو آھي موبائل ھلائڻ ناھي ڏيندو ان ڪري عيد مبارڪ ڪونه چئي سگھيس معذرت ڪيان ٿو.

Read More
ڪهاڻيوننئون

ڪهاڻي: ساحر صاحب (حصو ٻيون)

همراهه پيگ پورو ڪيو ۽ ڇڏيل ڪهاڻي کي اڳيان وڌايائين:
هو بيڊ تي ليٽي عورتن جي دُن بابت سوچڻ لڳو. هن سوچيو انسان جو دُن سان گهرو ڳانڍاپو ٿيندو آهي تڏهن ته جڏهن هو ما جي پيٽان نڪرندو آهي ته ناڙي جي ڪري دُن سان ئي جڙيل هوندو آهي. هو جڏهن يونيورسٽي ۾ فلسفي جو شاگرد هو ته هن دُن جي حوالي سان هڪ عجيب ڳالهه پڙهي هئي. اها مستقبل ۾ ٿيندڙ ٽيڪنالاجي جي ترقي ۽ انسان جي بقا جي حوالي سان هئي. انسان دُن بنا انسان ئي نه هجي ها، اهو دُن آهي جيڪو انسان کي اهو بڻائي ٿو جيڪو هو آهي. يونيورسٽي جي انهن ئي ڏينهن ۾ هن جي ذهن ۾ هڪ سوال طوفان جيان اڀريو هو:

Read More
ڪهاڻيوننئون

ڪهاڻي: زينو

ڪار جي دري جو شيشو لاٿم ته ٿڌي برف جهڙي هوا اندر لنگهي آئي، سيءُ پاسيرين مان سيسراٽ پئي ڪڍيا، ڊرائيور کي گاڏي بيهارڻ لاءِ چيم جو سامهون ننڍڙي دڪان تي سائي ڀاڄي تي نظر پيم، بهه، سرنهن ۽ پليءَ جو ساڳ، گلابي گوگڙو، ڳاڙهن ٽماٽن جي رنگ پري کان ئي تازگي جو احساس ڏياريو، واڌو واهه جي ڪپر تي ڊرائيور گاڏي کي سلو ڪري ايٿوپين ٽيڪ ۽ نم جي وڻن جي قطار هيٺ گاڏي کي بيهاريو، کيس بهه سرنهن جو ساڳ، سائي ٿوم ۽ گوگڙو جي خريداري لاءِ پئسا ڏنم، منهنجي نگاهه روڊ کان هيٺ ميدان ۾ جهوپڙين، تي پئي، عارضي گهر ڦاٽل رلين سان جڙيل اتر جي ٿڌي هوا کي روڪڻ جي ناڪام ڪوشش ۾ رڌل هئا، تازو لڏو لٿو هو، مرد جهوپڙين اڳيان ڪي اندر ستل هئا ۽ ٻاهر ٻار پئي نظر آيا، ٻار انگ اگهاڙا، هڪ ٻئي پٺيان پئي ڊوڙيا هڪ ٻئي سان کيچل پئي ڪيائون، مرد گدلا ۽ سست پئي نظر آيا،

Read More
ڪهاڻيوننئون

ڪهاڻي: شرڌا جا گل

پلّويءَ جو ايندڙ وقت آڪاش سان ايترو ته گنڍجي ويو هو جو ھوءَ ڪلپنائن ۾ به پنھنجي وجود کي ھُن کان جدا نٿي ڪري سگھي۔ ھوءَ اُنھن يادگيرين جو ڇا ڪندي؟ اُهي واعدا جيڪي هنن ٻنھي ھڪٻئي سان پنھنجي مستقبل کي سنوارڻ لاءِ ڪيا هُئا؟ اُنھن يادگيرين جو درد پَل پَل سندس ساهه ۾ ڌڙڪن وانگر اچي ويندو هو ۽ ڪڏهن ڪڏهن ته چڀيل ڪوڪي وانگر ڦاٿل ئي رھندو هو۔ ھوءَ ڄاڻي ٿي ته ھن ڄار مان ٻاهر نڪرڻ ناممڪن ۽ بيڪار آھي۔ ھن تڙپ ۽ ناقابل برداشت درد مان نجات حاصل ڪرڻ جي هر ممڪن ڪوشش ڪندي، ھوءَ پنھنجي پيار جي راھ تي هر قدم تي ناڪامين کي منھن ڏئي رھي ھئي۔ شايد سندس قسمت ۾ اِھو ئي لکيل هو۔

Read More
ڪهاڻيوننئون

چاچي شھزورَ جو ڪارنامو (ٻارن لاءِ وندرائيندڙ ڪھاڻي)

دڪان آڏو بيٺل موٽرسائيڪل سڃاڻي، فھد سمجهي ويو ته چاچا شهزور، سندس پيءُ سان ڪچهري ڪرڻ لاءِ آيو آھي.
چاچو شهزور پوليس کاتي ۾ ڪم ڪندو ھو. توڙي جو ھو فھد جي پيءُ اعجاز احمد کان ڄمار ۾ گهڻو وڏو ھو پر پوءِ به ھنن ٻنهي جي پراڻي ۽ گهاٽي دوستي ھئي. چاچي جي بدلي جڏھن به ھِنَ شھرَ ۾ ٿيندي ھئي ته ھڪ نه ٻئي ڏينھن ڪچھريءَ لاءِ اعجاز جي ريزڪي سامان واري دڪان تي ضرور ايندو ھو.

Read More