ڪهاڻي: قيمتي پينٽنگ
شام جو وقت هو، ڊسمبر جون ٿڌڙيو ھوائون فليٽ جي اڌ اڏوهي کاڌل دريءَ مان ڪمري ۾ داخل ٿي رهيون
Read Moreشام جو وقت هو، ڊسمبر جون ٿڌڙيو ھوائون فليٽ جي اڌ اڏوهي کاڌل دريءَ مان ڪمري ۾ داخل ٿي رهيون
Read Moreمنھنجو يونيورسٽي جي پھرين ڏينھن کان ئي ڌيان پڙھائي ڏانھن ھو، پر منھنجا ڪجھه دوست ھميشه جيان ڇوڪريون ڦاسائڻ جي
Read Moreاڪيلائي جي بن ۾ ڀٽڪندي يادن جي تکن مٺن ۽ ڪڙن ذائقن جو به پنهنجو مزو ھوندو آھي، پر يادگيرين
Read Moreهوءَ اسڪول ۾ ٻارڙن کي پڙهائي واپس هاسٽل ڏانهن موٽندي هئي ته ڄڻ اداسي اسڪارف وانگر هن جي سموري جسم
Read Moreڪار ھن ايندي ئي ڪاوڙ ۾ دڙڪو ڏيندي چيو ته ڪاٿي ھئين معتبر سڄو ڏينهن عيد مبارڪ به ڪونه چئي اٿي ڇو؟
چيم پرائيويٽ ڊيوٽي آھي مصروف ھئس آفيسر تمام ڏنگو ماڻھو آھي موبائل ھلائڻ ناھي ڏيندو ان ڪري عيد مبارڪ ڪونه چئي سگھيس معذرت ڪيان ٿو.
همراهه پيگ پورو ڪيو ۽ ڇڏيل ڪهاڻي کي اڳيان وڌايائين:
هو بيڊ تي ليٽي عورتن جي دُن بابت سوچڻ لڳو. هن سوچيو انسان جو دُن سان گهرو ڳانڍاپو ٿيندو آهي تڏهن ته جڏهن هو ما جي پيٽان نڪرندو آهي ته ناڙي جي ڪري دُن سان ئي جڙيل هوندو آهي. هو جڏهن يونيورسٽي ۾ فلسفي جو شاگرد هو ته هن دُن جي حوالي سان هڪ عجيب ڳالهه پڙهي هئي. اها مستقبل ۾ ٿيندڙ ٽيڪنالاجي جي ترقي ۽ انسان جي بقا جي حوالي سان هئي. انسان دُن بنا انسان ئي نه هجي ها، اهو دُن آهي جيڪو انسان کي اهو بڻائي ٿو جيڪو هو آهي. يونيورسٽي جي انهن ئي ڏينهن ۾ هن جي ذهن ۾ هڪ سوال طوفان جيان اڀريو هو:
ڪار جي دري جو شيشو لاٿم ته ٿڌي برف جهڙي هوا اندر لنگهي آئي، سيءُ پاسيرين مان سيسراٽ پئي ڪڍيا، ڊرائيور کي گاڏي بيهارڻ لاءِ چيم جو سامهون ننڍڙي دڪان تي سائي ڀاڄي تي نظر پيم، بهه، سرنهن ۽ پليءَ جو ساڳ، گلابي گوگڙو، ڳاڙهن ٽماٽن جي رنگ پري کان ئي تازگي جو احساس ڏياريو، واڌو واهه جي ڪپر تي ڊرائيور گاڏي کي سلو ڪري ايٿوپين ٽيڪ ۽ نم جي وڻن جي قطار هيٺ گاڏي کي بيهاريو، کيس بهه سرنهن جو ساڳ، سائي ٿوم ۽ گوگڙو جي خريداري لاءِ پئسا ڏنم، منهنجي نگاهه روڊ کان هيٺ ميدان ۾ جهوپڙين، تي پئي، عارضي گهر ڦاٽل رلين سان جڙيل اتر جي ٿڌي هوا کي روڪڻ جي ناڪام ڪوشش ۾ رڌل هئا، تازو لڏو لٿو هو، مرد جهوپڙين اڳيان ڪي اندر ستل هئا ۽ ٻاهر ٻار پئي نظر آيا، ٻار انگ اگهاڙا، هڪ ٻئي پٺيان پئي ڊوڙيا هڪ ٻئي سان کيچل پئي ڪيائون، مرد گدلا ۽ سست پئي نظر آيا،
Read Moreپلّويءَ جو ايندڙ وقت آڪاش سان ايترو ته گنڍجي ويو هو جو ھوءَ ڪلپنائن ۾ به پنھنجي وجود کي ھُن کان جدا نٿي ڪري سگھي۔ ھوءَ اُنھن يادگيرين جو ڇا ڪندي؟ اُهي واعدا جيڪي هنن ٻنھي ھڪٻئي سان پنھنجي مستقبل کي سنوارڻ لاءِ ڪيا هُئا؟ اُنھن يادگيرين جو درد پَل پَل سندس ساهه ۾ ڌڙڪن وانگر اچي ويندو هو ۽ ڪڏهن ڪڏهن ته چڀيل ڪوڪي وانگر ڦاٿل ئي رھندو هو۔ ھوءَ ڄاڻي ٿي ته ھن ڄار مان ٻاهر نڪرڻ ناممڪن ۽ بيڪار آھي۔ ھن تڙپ ۽ ناقابل برداشت درد مان نجات حاصل ڪرڻ جي هر ممڪن ڪوشش ڪندي، ھوءَ پنھنجي پيار جي راھ تي هر قدم تي ناڪامين کي منھن ڏئي رھي ھئي۔ شايد سندس قسمت ۾ اِھو ئي لکيل هو۔
Read More