حيوانيت

ڪهاڻي

حيوانيت

سعادت حسن منٽو

ترجمو: زاهده ابڙو

ٻئي زال مڙس ڏاڍي مشڪل سان گهر جو ٿورو سامان بچائڻ ۾ ڪامياب ٿيا-

جوان ڌيءَ جو ڪو پتو نه پئجي سگهيو، ننڍڙي ڌيءَ جنهن کي ماءُ پنهنجي سيني سان لڳائي رکيو-

هڪ ڀوري مينهن هئي- جنهن کي حملا آور پاڻ سان گڏ کڻي ويا-

ڍڳي بچي وئي، پر ان جو گابو نه ملي سگهيو-

زال مڙس، سندن ننڍڙي ڇوڪري ۽ هڪ ڍڳي، هڪ ئي جاءِ تي لڪا ويٺا هئا، اونداهي رات هئي-

ٻارڙيءَ ڊپ کان روئڻ شروع ڪيو ته سانت واري ماحول ۾ ائين لڳو ڄڻ ڪو دهل وڄائيندو هجي-

ماءُ ڊپ ۾ ٻارڙيءَ جي منهن تي هٿ رکي ڇڏيو ته ڪٿي دشمن نه ٻڌي وٺي-

روئڻ جو آواز ڌٻجي ويو-

پيءُ احتياط طور ننڍڙيءَ جي مٿان ٿلهو ڪپڙو وجهي ڇڏيو. ٿوري دير کانپوءِ پري کان ڪنهن گابي جو آواز ٻڌڻ ۾ آيو-

ڳئون جا ڪن اڀا ٿي ويا- اٿي هيڏانهن هوڏانهن چرين وانگر ڊوڙڻ لڳي ۽ رانڀاٽڻ لڳي-

ان کي چپ ڪرائڻ جي ڏاڍي ڪوشش ڪئي پر بيڪار-

گوڙ ٻڌي دشمن اچي پهتو، پري کان مشالن جي روشني نظر اچڻ لڳي-

زال پنهنجي مڙس کي ڪاوڙ مان چيو، “تون هن حيوان کي پاڻ سان گڏ ڇو وٺي آئين”.

(منٽو ڪي سئو افساني)