ھو کانئس موڪلائي ھيٺ آرٽس لابي ۽ ايڊمن جي وچ واري رستي تي ڇڻيل گل مھر املتاس ۽ اُڏامندڙ ڪاڳرن کي ڏسندو ڊاڪٽر محمود الحسن سينٽرل لائبريري وٽان ٿيندو ڪينٽين وٽ بيھي، ٿيڻي ۽ اڻ ٿيڻي جي وھمن ۽ خيالن ۾ رلڻ لڳو.
ھو آفيس ڇڏي مون وٽ اچي ھڪ گرم ڪافي تي ڪڏهوڪي وسي ويل بارشن جون ڳالھيون ڪري، کيس ياد پئي ته ھو ڪڏھن ڪنھن شام ۾ اتي ويھندا ھئا. ڪراچي تان سج سمنڊ پار وڃڻ ۾ ھوندو ھو ۽ اڌ اونداھ رات ۾ اسٽاف ڪالوني ڏانھن ويندا ھئا. پريان ڪنھن ڪنھن کي گرم چانھ ۽ فرينچ فرائز کائڻ ۽ پريم گلي ۾ ويھڻ جو چيو. ان کي الاءِ ڇو انھن جا آواز پنھنجي من جي ڳالھ محسوس ٿي.
“مرڪين پيو؟”
ھن جي پڇا تي مون کي پنھنجي مرڪ اوپري لڳي، ڪا گھڙي خاموش رھي چيم.
“مرڪ به اوپري، ماحول به اوپرو.”
“تو ھڪ ڀيري چيو ھو نه اڇلايل ڪاڳر ۽ وکَر پنڀڻين سان ميڙڻ جو !؟”
“وس آھر سڀ ميڙي ڇڏيم، پر من جو ڪاڳر ڪورو ڪھاڻي لکڻ کان محروم آھي.”
کانئس موڪلائي، ايڊمنسٽريشن بلاڪ جو ڏاڪڻيون لھي ساڳئي رستي تي آيس.
رستن تي ڪاڳر ۽ گل مُھر املتاس جا ڇڻيل پن ۽ گل ڏسي لڳو ته ڄڻ گلن سان گڏ اتي منھنجي اوسيئڙي جون ڪيفيتون به ٽڙيل پکڙيل آھن ۽ ڪھاڻي نه لکي سگھڻ جو ارمان پڻ.
سالن کانپوءِ ساڳيو رستو صبح جو پھر تيز اُس، شاگردن ۽ اُستادن جي پوائنٽس جو آواز ۽ شور، اسٽوڊنٽ ۽ استاد تڪڙ مان شولڊر بيگ کنيو لھن پيا، ھوءَ ڌيرج مان لھندڙ اڪيڊمڪ ۽ ايڊمنسٽريشن بلاڪ ڏانھن، قدم ڀريندي وئي، ڳالھيون پکين جي لات جيان، ھو چوماسي جي ھوا جيان ڪڍ وڃيس پيو، روڊ سان بيٺل پام جا ڊگھا وڻ مڙندڙ رستو، زندگي به ته ايئن آھي، ڪڏھن موڙ کائيندي آھي، ھن اوچتو بي خيالي وچان ٽيٽيھر پکي جيان ٻوليو. ھن پوئتي لوڻون ھڻي قدم بنھه آھستي ڪري مرڪي ڏنو، ۽ کيس اڳتي ھلڻ جو اشارو ڪيو. آرٽس لابي جي سامهون ايڊمنسٽريشن جون ڏاڪڻيون ۽ ڀر ۾ وي سي صاحب جي لھڻ چڙھڻ جي خاص لفٽ. سمجھان پيو يا ڪو وھم اٿم ته چوندي، ايترن سالن کانپوءِ به بادلن جيان رولاڪ ٿيو ھلين. الاءِ ڪھڙي خيال کان پويان لوڻان ھڻي ٿي. آئون مست بادل جيان ڇانيل آھيان. ايئن ته ڪونه ٿيو جيڪو مون سوچيو بس مرڪي پئي. مرڪ فاصلن کي دور ڪري ڇڏيو. مرڪ گذريل عمر جي ويراڳ کي ڄاتل سڃاتل راڳ کي بنھه ويجھو ڪري ڇڏيو. راڳ اھڙو جو ياد ته ھو، پر ٻول وسري ويا ھئا.
